Ας θυμηθούμε τις λεπτομέρειες: Η έρημος Nefud, θεωρείται αδιάβατη, ακόμα κι απ΄τους ίδιους τους Άραβες, λόγω τών εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών πού αναπτύσσονται εκεί. Ο Λώρενς όμως τους έπεισε να την διασχίσουν γιατί, όπως έλεγε, ήταν ο μόνος τρόπος να αιφνιδιάσουν τούς Τούρκους και να καταλάβουν το λιμάνι τής Aqaba, κτυπώντας τους εκεί οπου ήσαν αφύλακτοι: από τα νώτα.

Αφού λοιπόν διέσχισαν την κόλαση της ερήμου, και έφθασαν σε μια όαση να ξεκουραστούν, ο Λώρενς αντιλήφθηκε πως ο Gasim, έλειπε - προφανώς είχε πέσει απ΄την καμήλα και τώρα θα αργοπέθαινε πάνω στην καυτή άμμο.

Ο πρίγκηπας Sherif Ali που τον συνόδευε, τον συμβούλευσε να μην πάει – ήταν μάταιος κόπος, επειδή «ο θάνατος τού Gasim, ήταν «γραφτό του».

Ο Λώρενς τού απαντά «γραμμένο δεν είναι τίποτα». Όταν λοιπόν εκείνος επιστρέφει με τον νεαρό εξαντλημένο αλλά ζωντανό, ο Sherif Ali δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί:

«Πράγματι• για κάποιους τίποτα δεν είναι γραμμένο, μέχρι να το γράψουν οι ίδιοι».

Είδα αυτό το έργο στην εφηβεία μου και είχα εντυπωσιαστεί από το θάρρος και την αυτοθυσία του ήρωα, ο οποίος επέστρεψε στην αχανή εκείνη πύρινη κόλαση, για να σώσει έναν άγνωστό του άνθρωπο. Αυτή η απόλυτη πεποίθηση του ήρωα πως όλα είναι δυνατά, και αυτός ο χωρίς όρια αλτρουϊσμός του ήταν και είναι πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης σε όλα μου τα χρόνια, μέχρι και σήμερα.

Από τον Roger Darlington