Την είχε αναθρέψει η γιαγιά της πού τής είχε μάθει να τα αγαπά και να τα προσέχει, όπως το έκανε κι εκείνη. Και όντως, ο κήπος αυτός ήταν μοναδικός.
     Μια μέρα, επισκέφθηκε την ανθοκομική έκθεση τής περιοχής της, όπου είδε μια υπέροχη κληματαριά, φυτεμένη σε μία ζαρντινιέρα. Αμέσως αποφάσισε να την αγοράσει.

«Είναι τόσο όμορφη!» ψιθύρισε. Μόλις έφθασε στο σπίτι, την φύτεψε δίπλα στον τοίχο, στο βάθος τού κήπου. Το κλήμα, γρήγορα πήρε τα πάνω του. Με τον ήλιο να το ζεσταίνει κάθε πρωϊ, και την καθημερινή φροντίδα τής κοπέλλας, φούντωνε, έβγαζε πολλά φύλλα αλλά όχι ανθούς.

     Μέρα με την μέρα, η νεαρή επισκεπτόταν το κλήμα με την προσμονή να δεί έστω και έναν ανθό!... Όμως, τίποτα. Απογοητευόταν, αλλά επέμενε. Κι ο καιρός περνούσε... Κάποια μέρα, αποφάσισε πως το φυτό δεν είχε πιά μέλλον. Είπε λοιπόν να το ξεριζώσει και να φυτέψει κάτι άλλο στην θέση του. Καθώς πλησίασε τον τοίχο με την τσάπα στο χέρι, άκουσε τον γείτονα, να την καλημερίζει. Ήταν ένας μοναχικός άνδρας, πού χρόνια τώρα πάλευε να επιβιώσει, από μια σοβαρή αρρώστεια που τον είχε κρατήσει χρόνια στο κρεββάτι.

     – Σας είμαι ευγνώμων, πραγματικά είπε. Τώρα πού μπορώ να περπατώ, έβαλα στόχο να φθάνω μέχρι εδώ και να καμαρώνω τα υπέροχα ανθάκια τής κληματαριάς σας. Είδατε τι είναι η Φύση; Ακόμα και μέσα απ΄τις ρωγμές ενός τοίχου, καταφέρνει να τρυπώνει και να μάς δίνει το μήνυμα της Άνοιξης!

Randy Reynolds