Ξαφνικά, άκουσα μια γυναικεία φωνή να ουρλιάζει πίσω απ΄τους θάμνους. Κατάλαβα πως κάποιος είχε επιτεθεί σε μια γυναίκα. Άκουσα ήχους πάλης.

Στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι σκέψεις μαζί: να επέμβω; Κι αν κινδύνευα; Δεν είχα έρθει στα χέρια με κανέναν μέχρι τότε. Κι αν είχε πιστόλι και το έστρεφε εναντίον μου; Μήπως καλύτερα να ειδοποιήσω την αστυνομία;

       Οι φωνές της γυναίκας είχαν κοπάσει – μόνο κάποια βογγητά πού και πού… Κατάλαβα πως ήταν η στιγμή της επιλογής: Ή να δράσω τώρα, ή να φύγω να σωθώ. Κι η γυναίκα; Χωρίς να το καταλάβω, μια απρόσμενη δύναμη μ΄ έσπρωξε στους θάμνους. Έπεσα πάνω στον άγνωστο άνδρα. Γύρισε προς το μέρος μου. Στο χέρι του κρατούσε μαχαίρι. Αρχίσαμε να παλεύουμε. Κάποια στιγμή το μαχαίρι του έπεσε. Προσπάθησε να το ξαναπάρει στα χέρια του - δεν τα κατάφερε. Κι έφυγε,

       Με πολύ κόπο στάθηκα όρθιος. Τρικλίζοντας πήγα προς την μερηά της κοπέλας. Μες στο σκοτάδι, δεν ξεχώριζα το πρόσωπό της. Ένοιωθα τον φόβο της γι΄ αυτό τής μιλούσα από απόσταση: «Έφυγε… μη φοβάσαι, είσαι ασφαλής τώρα… Θα έρθω μέχρι εκεί, να σε βοηθήσω…»

Με μεγάλη μου έκπληξη μετά από λίγα λεπτά, άκουσα μια γνώριμη φωνή: «Μπαμπά, εσύ είσαι;»

       Ήταν η μικρή μου κόρη!

---------------------------------------------------------------------------------

Η δράση εκφράζει τις προτεραιότητές μας
Μαχάτμα Γκάντι