Οι φοιτητές κοιτάχτηκαν αμήχανοι μουρμουρίζοντας. Η ώρα περνούσε κι εκείνοι περίμεναν αγχωμένοι. Ο καθηγητής μοίρασε το έντυπο τής εξέτασης σε κλειστό φάκελο και τούς ρώτησε αν έχουν μελετήσει την ύλη πού τούς είχε δώσει την προηγούμενη εβδομάδα. Οι απαντήσεις ήταν ανάμικτες.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: «Βγάλτε τα χαρτιά σας». Οι φοιτητές έμειναν απορημένοι, επειδή το χαρτί είχε μόνο μια μαύρη κουκίδα στο κέντρο του.

– Γράψτε τι βλέπετε. Όταν παρέδωσαν όλοι το γραπτό τους εκείνος άρχισε να διαβάζει το κάθε ένα, δυνατά. Το κοινό σημείο, ήταν πως όλοι στάθηκαν στην περιγραφή τής μαύρης τελείας. Στην τάξη επικράτησε σιγή. Ο καθηγητής σήκωσε τα μάτια του απ΄τα γραπτά και είπε:

«Ησυχάστε. Σήμερα θα συζητήσουμε. Δεν θα βαθμολογήσω. Λοιπόν, αυτό πού έχετε κοινό είναι ότι κανείς σας δεν αναφέρθηκε στην λευκή σελίδα! Όλοι επικεντρωθήκατε στην μαύρη τελεία – και το ίδιο συμβαίνει στην ζωή μας: Επιμένουμε να εστιαζόμαστε στα προβλήματα πού μάς απασχολούν – τα θέματα υγείας, τα οικονομικά μας, τις δύσκολες σχέσεις στην οικογένεια, τον ανταγωνισμό στην εργασία ή τις απογοητεύσεις από κάποιους φίλους. Δείτε λοιπόν τι συμβαίνει: Οι μαύρες κηλίδες είναι μεν πολύ μικρές αν τις συγκρίνουμε με τα καλά τής ζωής μας, αλλά είναι ικανές να δηλητηριάζουν το μυαλό μας. Ακούστε με λοιπόν:

Πάρτε τα μάτια σας απ΄τις μαύρες κηλίδες. Νοιώστε ευγνωμοσύνη για τις ευλογίες πού σάς χαρίζονται, γιά την κάθε στιγμή της ζωής σας. Να είστε ευτυχισμένοι και γεμίστε την ζωή σας με αγάπη!»