Απ΄το μπαλκόνι τού ξενοδοχείου έβλεπε κάθε πρωϊ έναν νεαρό άνδρα να ψαρεύει.

Κάποια μέρα, αποφάσισε να του μιλήσει:

- Σε βλέπω κάθε πρωϊ εδώ. Ψαρεύεις διά 2-3 ώρες κι αυτό είν΄όλο…

Ο άνθρωπος τον κοίταξε απορημένος:

- Ναι…

- Αν δεν είμαι αδιάκριτος, εργάζεσαι κάπου;

- Όχι. Κρατώ κάποια για την οικογένειά μου και τα υπόλοιπα τα πουλάω.

- Κι ύστερα;

- Μπανάκια όλοι μαζί, ρακέτες με τους φίλους, κι ύστερα φαγητό όλοι μαζί…

- Ξέρεις, θα μπορούσες να ψαρεύεις περισσότερες ώρες και να πιάνεις πολύ περισσότερα ψάρια.

- Και;

- Θα τα πουλάς και λίγο-λίγο θα φτιάξεις ένα κομπόδεμα, που θα σού επιτρέψει σε λίγο καιρός να πάρεις μια βάρκα.

Ο άνδρας έξυσε το κεφάλι του σκεπτικός:

- Χμ! Βάρκα ε;

- Ναι, και σε λίγα χρόνια, μπορεί να έχεις δυό-τρεις βάρκες και να έχεις τους φίλους σου να εργάζονται για σένα…

- Πόσα χρόνια λες να χρειαστούν για όλα αυτά;

- Τι να σού πώ… Δεν ξέρω αυτή την δουλειά, αλλά… υπολογίζω καμμιά δεκαριά… Φαντάσου τον εαυτό σου να κάθεται στον μώλο και να περιμένει τις βάρκες του, να ΄ρθούν να ξεφορτώσουν την ψαριά τους…

- Εγώ δεν θα ΄μια μέσα;

- Όχι βέβαια! Εσύ θα ΄σαι το αφεντικό. Θα κάθεσαι άνετος και θα ΄χεις τα φρέσκα ψαράκια σου στο σπίτι. Θα έχεις χρόνο για την οικογένεια, για παρέα με τους φίλους…

- Μα άνθρωπέ μου, και τώρα πού μιλάμε αυτήν την ζωή κάνω!