Η μητέρα τού ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και βλέπει το ένα χέρι τού παιδιού χωμένο στο πολύτιμο και πανάκριβο Γιαπωνέζικο πού η αδελφή τής γιαγιάς της, τους είχε χαρίσει στον γάμο τους.

– Μην παίζεις με το βάζο, αγόρι μου…

- Δεν γίνεται. Σφήνωσε, είπε το παιδί.

– Έλα τώρα… Ο λαιμός του είναι φαρδύς και το χεράκι σου μικρό…

- Δεν βγαίνει σού λέω…

Η μητέρα πλησίασε το αγόρι και έκανε κι αυτή την προσπάθειά της αλλά, τίποτα.

– Πώς τα κατάφερες βρε παιδί μου… Πώς έγινε αυτό…

Ο πατέρας, πού άκουσε την κουβέντα μπήκε μέσα σουφρώνοντας τα φρύδια του:

- Τι έχουμε εδώ;

- Να, ο Λάμπρος … Σφήνωσε το χέρι του στο βάζο και…

- Για να δώ…

Μα κι εκείνου οι προσπάθειες δεν απέδωσαν.

Πήγε στην κουζίνα κι έφερε λίγο λάδι. Έτριψε λίγο το χέρι τού παιδιού, αλλά…

- Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει… Θα ΄δινα 5 € για να βρώ μια λύση, είπε σκεφτικός.

– Αν είναι έτσι… είπε ο Λάμπρος και στριφογυρίζοντας κάμποσες φορές το χέρι του, και ωπ! το έβγαλε!... Ταυτόχρονα όμως, κύλησε κι ένα κέρμα στο πάτωμα.

– Τι έγινε; ρώτησε ο πατέρας.

– Μού είχε πέσει μες στο βάζο καθώς το περιεργαζόμουνα… εξήγησε ο Λάμπρος,
- … αλλά όταν άκουσα για τα 5 € … είχα ένα κίνητρο παραπάνω να προσπαθήσω είπε το αγόρι μ΄ ένα πονηρό χαμόγελο…