– Παιδί μου, δεν είναι ανάγκη να κοπιάζεις τόσο πολύ, τού έλεγε τρυφερά ο πατέρας του, πού δεν έλειπε από κανέναν αγώνα.

Ωστόσο αυτός επέμενε. Το όνειρό το ήταν να παίζει σε ομάδα, έστω και ερασιτεχνική.
        Ο προπονητής είχε σκεφθεί κάμποσες φορές να τον απομακρύνει, αλλά ήταν τόσος ο ενθουσιασμός και η συνέπειά του – δεν έλειπε ποτέ από προπόνηση- πού δίσταζε να το κάνει. Άλλωστε, είχε γίνει πολύ αγαπητός στην ομάδα, επειδή είχε τον τρόπο του να παρηγορεί για τις ήττες και να πανηγυρίζει για τις νίκες όλους σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον, οι παίκτες δεν έμπαιναν στο γήπεδο αν δεν ήταν κι εκείνος μαζί τους.
        Πλησίαζε το τέλος τής χρονιάς, και όλοι ετοιμάζονταν για τον τελικό αγώνα για το κύπελλο. Ένα πρωί ο Μίλτος πλησίασε τον προπονητή του και με φωνή πού μόλις ακουγόταν, είπε:

- Μπορώ να απουσιάσω από την αυριανή προπόνηση; Πέθανε ο πατέρας μου και…

Ο προπονητής τον ενεθάρρυνε να μείνει σπίτι του όλη την εβδομάδα.

– Μην σκεφθείς τίποτα. Πάρε τον χρόνο σου κι ούτε να σκεφθείς να έρθεις ατον αγώνα τού Σαββάτου.

Όταν έφθασε η μεγάλη ημέρα, ο αγώνας άρχισε άσχημα. Η ομάδα έμοιαζε να μην μπορεί να συντονιστεί και οι άλλοι κέρδιζαν τον ένα πόντο μετά τον άλλον. Στο τέλος τού δεύτερου ημίχρονου ο μίλτος πλησίασε τον προπονητή. Τον παρακάλεσε θερμά να τον αφήσει να παίξει. Για μια ακόμα φορά, εκείνος είχε τις αντιρρήσεις του, αλλά ο νεαρός – για πρώτη φορά – τον πίεσε πολύ. Ο προπονητής ενέδωσε. Και προς έκπληξη όλων, ο Μίλτος ήταν μια αποκάλυψη! Η ψυχολογία τής ομάδας, πολύ σύντομα άλλαξε και η ανατροπή έγινε!
        Όταν κόπασαν τα χειροκροτήματα και οι πανηγυρισμοί τής νίκης, ο προπονητής πλησίασε τον Μίλτο που ετοιμαζόταν να φύγει: - Πού έκρυβες το ταλέντο σου τόσον καιρό βρε παιδί μου; Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη…

- Το υποσχέθηκα στον πατέρα μου… Όλον τον καιρό ήταν στις κερκίδες όπως ξέρετε, αλλά … δεν μπορούσε να με δεί… Ήταν τυφλός. Σήμερα λοιπόν, γιά πρώτη φορά μπορούσε να με δεί και ήθελα να το χαρεί…