Ήταν μια φορά ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος πού υπέφερε από τρομερούς πόνους στα μάτια.

Δεν είμαστε ποτέ μόνοι – κι άς μην το ξέρουμε

Θυμάμαι, πάντα θα θυμάμαι, ότι ξαφνικά έσβησαν τα φώτα και με ξάφνιασε το σκοτάδι. Μεγάλη Πέμπτη. Σταύρωση. Μόνο τα κεριά. Και η φωνή του παππά Αντώνη ακούστηκε καθηλωτικά πιο δυνατή. Και οι γυναίκες γύρω μου, με μιας έπεσαν στα γόνατα. Όλες. Και ένοιωσα αμήχανα, φρικτά αμήχανα ως η μόνη όρθια.

Πρώτο κεφάλαιο
Περπατώ σ΄ ένα δρομάκι.

Κάπου βρίσκεται μια τρύπα. Μια πολύ βαθειά τρύπα.

Πέφτω μέσα χωρίς να καταλάβω πώς.

Αισθάνομαι αβοήθητη…. Δεν φταίω εγώ.

Δυσκολεύομαι πολύ να βγώ.

Δεύτερο κεφάλαιο
Περπατώ στο ίδιο δρομάκι.

Κάπου βρίσκεται μια τρύπα.

Ξέρω – ακόμα εκεί είναι.

Παρ΄όλα αυτά, πέφτω μέσα ξανά, με τα μάτια ανοικτά, σαν από συνήθεια.

Δικό μου το λάθος.

Βγαίνω πιο εύκολα, αυτήν την φορά.

Τρίτο κεφάλαιο
Περπατώ στο ίδιο δρομάκι.

Κάπου βρίσκεται μια τρύπα. Ξέρω – ακόμα εκεί είναι.

Παρ΄ όλα αυτά, πέφτω μέσα ξανά, με τα μάτια ανοικτά, σαν από συνήθεια.

Δικό μου το λάθος.

Βγαίνω έξω αμέσως.

Τέταρτο κεφάλαιο
Περπατώ στο ίδιο δρομάκι.

Κάπου βρίσκεται μια τρύπα.

Την προσπερνώ.

Πέμπτο κεφάλαιο
Επιλέγω άλλο δρόμο.

Από την Portia Nelson

Η αγαπημένη μου ταινία είναι ο Λώρενς της Αραβίας με την πιο καθοριστική σκηνή, κατά την γνώμη μου, είναι αυτή όπου ο Λώρενς επιστρέφει θριαμβευτικά έχοντας διασχίσει την έρημο Nefud, έχοντας μαζί του τον νεαρό Άραβα Gasim, τον οποίο είχε σώσει από βέβαιο θάνατο.

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό, ένας άντρας περπατούσε σε μια έρημη παραλία. Ήταν νεοφερμένος στην περιοχή και είχε ανάγκη να περπατήσει λίγο μακρυά απ΄την πόλη όπου είχε φθάσει μόλις χθες, για να βάλει τάξη στις σκέψεις του.

Αυτό το ποίημα γράφτηκε το 1869 και στη συνέχεια επανακτυπώθηκε κατά τη διάρκεια της Πανδημίας του 1919.

"Και οι άνθρωποι έμειναν σπίτι"

Το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη της ταινίας «Αγέλαστος Πέτρα» μας μας ταξιδεύει σε ένα διαφορετικό μέρος της Ελλάδας - τη μουσική στην ταινία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Κάποιον πολύ παληό καιρό, τα σχολεία πού λειτουργούσαν ήταν ελάχιστα. Έτσι, σε κάποια μέρη, την εκπαίδευση είχαν αναλάβει όποιοι ήξεραν γράμματα και αγαπούσαν τα παιδιά.

                     Υπέροχε, ένδοξε, χρυσέ ήλιε,

                     πλημμύρισέ με σήμερα.

                     Δίνεις ζωή σε ολόκληρη την γή,

                     εσύ και οι μαγικές σου ακτίνες.

                     Είσαι η ζωή σε κάθε πουλιού πού πετά,

                     κάθε φυτού που φυτρώνει, όλα εξαρτώνται από σένα.

                     Λάμψε πάνω μας, εσύ ολόλαμπρε ήλιε όλη μέρα

                     Λάμψε μέσα απ΄το γαλάζιο τ΄ουρανού.

                     Και θα καλωσορίσω τις χρυσές σου ακτίνες

                     γιατί μού χαρίζεις ζωή.

                     Μού δίνεις ευτυχία και υγεία

                     δύναμη και ενέργεια.

                     Λάμψε χρυσέ ήλιε, σε λουλούδια και χωράφια,

                     και ποτέ μην μας αποχαιρετίσεις.

                     Πάντα και για πάντα χάριζέ μας το χρυσό σου φώς

                     Μέσα από τον αιώνια γαλάζιο ουρανό.

της Lenore Hetrick